اخیرا اتفاقاتی پیش آمده که آدم واقعا فکر می‏کند آمریکا از صمیم قلب به فکر مبارزه با تروریسم است. حملات اخیر به پاکستان نوعی دیوانگی از سوی یک قدرت بزرگ بنظر می‏رسد که گویی دیگر رفتارش غیر قابل فهم شده و ناچار باید به آنچه خودش ادعا می‏کند از نیات پاکش اعتماد کنیم. تحولات پاکستان اغلب باعث می‏شود تاسف بخوریم که در منطقه‏ای زندگی می‏کنیم که مردم آن از حداقل امنیت و حداقل نفوذ بر سرنوشت‏شان محروم‏اند و خدا را شکر کنیم که ایران لااقل در دو دهه اخیر اگر چه همواره زیر سایه سنگین احتمال برخورد نظامی با غرب زندگی کرده یا شب‏ها خواب تحریم‏ واقعی اقتصادی را دیده است اما در مجموع آنچه در عمل روی داده است امنیت و آسایش و دمکراسی بوده است.

 آمریکا هرگز با یک قدرت سرپا وارد جنگ نمی‏شود. در مورد عراق چه اتفاقی افتاد؟ ابتدا بر علیه رییس جمهور یک کودتای آمریکایی صورت گرفت. سپس جناح سخت‏دل‏تر کودتا یعنی صدام به اشاره آمریکا کودتا در کودتا کرد. با فرمان آمریکا عراق وارد جنگ با ایران شد، تمام ساختارهای داخلی آن در خدمت جنگ قرار گرفت،‏ تولیدات داخلی در سیل کمک‏های خارجی نابود شد و زندگی انگلی وارداتی جای آن را گرفت. سپس شکست خورد. در قدم بعد به اشاره آمریکا به کویت حمله کرد، جنگی که درگرفت بهانه درازمدت برای حضور نظامی در منطقه را بدست آمریکا داد. بعد بمباران‏ها شروع شد. جنوب عراق به قول رمزی کلارک با بمب‏افکن‏های ب 52 شخم زده شد. اما صدام بر جای خود نگه داشته شد. دهه بعدی دهه تحریم بود. شیرازه انسانی عراق از هم پاشید، مردم زیادی از گرسنگی مردند، میلیون‏ها نفر. تولیدات داخلی و صنایع داخلی نابود شد. روزی نبود که جنگنده‏های آمریکایی و انگلیسی یک گوشه‏ای از مناطق پرواز-ممنوع را بمباران نکنند تا جایی که مسئول نیروی هوایی‏شان گفت دیگه چیزی نمونده که نزده باشیم غیر از دستشویی توی حیاط! وقتی خوب کوبیده شد نوبت حادثه 11 سپتامبر رسید و بسرعت کشور اشغال شد. البته هنوز از نظر آمریکایی‏ها و اسراییلی‏ها عراق خوب کوبیده نشده و با تروریسم روزمره مشغول نرم کردن هستند.

بر افغانستان چه گذشت؟ ابتدا در یک مذاکرات سطح بالای استراتژیک با شوروی در ازای امتیازاتی در جای دیگر (ایران) افغانستان را به شوروی واگذار کردند. بنابراین حمله برق‏آسای شوروی به افغانستان با هیچ واکنش جدی‏ای روبرو نشد. سپس مجاهدین را تسلیح کردند و جنگ درگرفت. القاعده را ایجاد کردند. وقتی افغانستان پیروز شد، با خلق طالبان و خشونت‏ورزی گسترده آتش جنگ را آنقدر درش دمیدند که همه چیز با خاک یکسان شد. مردم افغانستان و دنیا دیگر منتظر یک منجی بودند زمانی که 11 سپتامبر شد و میوه رسیده له شده در دامن ابرقدرت افتاد.

با این وجود از آب‏های آزاد تا افغانستان ایران و پاکستان دیواری نفوذناپذیر هستند. واشنگتن تلاش کرد با کارت ایران همان بازی را بکند که با عراق و افغانستان کرد. پروژه اضمحلال ایران آغاز شد اما با سد بزرگی به نام برنامه هسته‏ای ایران مواجه شد. برنامه‏ای که امید را در دل ایرانی‏ها زنده کرد، دیگر کسی در افق بلند ذهن خود تسلیم محتوم یا شکست محتوم در برابر غرب را پیش بینی نمی‏کرد. ما قوی شده بودیم. تحریم‏ها نیز کند شد و آمریکا شکست خورد. درست در همین روزها که شکست پروژه ایران رسما اعلام می‏شود (تقاضا برای تجدید روابط)، پروژه جایگزین کلید می‏خورد. سال‏ها بود افراد دقیق در آمریکا می‏گفتند که در «جنگ علیه تروریسم» پاکستان دشمن بزرگتری است تا ایران. اکنون به این توصیه عمل می‏شود. پروژه افغانستانیزه کردن یا عراقیزه کردن پاکستان شروع شده است و دقیقا از همان الگوهای چند دهه اخیر نیز پیروی می‏کند. کودتای آمریکایی مشرف، سپس ایجاد درگیری‏های داخلی، ترور سیاستمداران برجسته و احیانا مستقل مثل بی‏نظیر بوتو،‏ ارسال بهانه‏های آمریکا یعنی القاعده و طالبان این بار به پاکستان و بمباران روستاها به بهانه حضور آنان و مبارزه با تروریسم. وارد شدن به درگیری با ارتش پاکستان  و غیره. آمریکا کم‏کم کوبیدن را شروع کرده است و باید انتظار داشته باشیم این زدوخورد دائمی میان آمریکا و پاکستان برای سال‏ها به همین منوال ادامه داشته باشد. وقتی موقعش رسید میوه چیده خواهد شد.

آمریکا سخت مشغول محاصره روسیه (در گرجستان، اوکراین، سپر موشکی، افغانستان) و چین (انقلاب مخملی در تبت، افغانستان) است و اتحاد با هند بعنوان قدرت بزرگ آینده و از سر راه برداشتن پاکستان اتمی که می‏تواند در آینده متحد راهبردی روسیه، چین و ایران باشد از جمله برنامه‏های آن است.